We come in peace...we leave in pieces

Σάββατο, Ιουλίου 09, 2005

2 μήνες στρατός

Περάσαν ήδη 2 μήνες. 10 ακόμα... Δεν είναι και πολύ τελικά. Τι να πει και ο πατέρας μου πού έκανε σχεδόν 36.

Εκπαίδευση τέλος. Βασική στην Κόρινθο και ειδικότητα στο Γουδί (Officers' School of Research and Informatics....τουλάχιστον θα πιάσει τόπο αν στείλω ποτέ βιογραφικό στο εξωτερικό.) Μιας και έχω 3 μερούλες στο φύλλο πορείας μου είπα να κάνω ένα update εδώ (με προτροπή του Παναγιώτη) πριν φύγω για Ξάνθη (ΣΤΡ 4 ΤΑΞΥΠ) που θα τα ξύνω για τους επόμενους 4 μήνες.

Απολογισμός (και εντυπώσεις μεχρι τώρα):

-8 κιλά χαμένα (...στο καλό και να μας γράφετε)

-Καταπληκτικό μαύρισμα στα χέρια και το πρόσωπο

-Άθλιο μαυρισμα οπουδήποτε αλλού....Έτσι για να καρφώνεσαι κατευθείαν στις παραλίες

-Κατακόρυφη αύξηση κατανάλωσης νικοτίνης
(Διάλογος 2ης μέρας εν ώρα εκπαίδευσης:
ΑΝΘΓΟΣ: Κάντε ένα διάλλειμα τώρα, ανάψτε ένα τσιγάρο..
ΣΕΙΡΑ: Αν δεν καπνίζουμε;
ΑΝΘΓΟΣ: Να το αρχίσετε....
)

-1 σκηνικό με προοπτική σχέσης χαμένο με συμπέρασμα:
-2 φιλίες χαμένες

-Γνωριμίες με άτομα (είτε αξιωματικούς είτε φαντάρους) τα οποία απλά ...ΔΕΝ υπάρχουν... Οι ψυχολόγοι/κοινωνιολόγοι θα έσκιζαν τα πτυχία τους.

-Ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει....

-Καμμια μέρα φυλακή/κράτηση/Σ.ΕΞ. μέχρι τώρα...Πολυ κράξιμο όμως. Γιατι όταν οι γονείς σου προσπαθούν να σε μεγαλώσουν με αρχές ξεχνάνε το στρατό. Σεβασμός και προσοχή δεν είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια οταν συνομιλείτε αλλα μόνο μπροστά σου. Αντίστοιχα όχι να μιλάς ήρεμα αλλα να ουρλιάζεις σαν ηλίθιος (τελικά όλοι οι αξιωματικοί είναι κουφοί;) Γενικά αυτό το φέρσιμο μου βγαίνει δύσκολα καθώς συνήθειες χρόνων δύσκολα σπάνε...

-Χάσιμο χρόνου...Τραγικό χάσιμο χρόνου. Στα 18 μου ίσως είχε κάποιο νόημα. Τώρα πια αφού έχω ζήσει μόνος μου αρκετά χρόνια και έχω βρεθεί σε καταστάσεις όλων των ειδών δεν έχει να μου προσφέρει απολύτως τίποτα.

-Γνώση όλων των λαϊκών σουξέ ..

Τα δύο σημαντικότερα όμως είναι τα εξής:

-Σταρχιδισμός...Μεγάλο πράγμα...Έχω γράψει περισσότερο κόσμο σε αυτούς τους δύο μήνες από οτι τα προηγούμενα 25 χρόνια. Για κάποιον που πάντα σκεφτόταν περισσότερο τους άλλους παρά τον εαυτό του είναι πολύ σημαντικό. Ήδη με βοηθάει να ηρεμήσω αρκετά όταν είμαι έξω...

-Η ζωή συνεχίζεται. Αν είστε όπως εγώ, στην κανονική σας ζωή όταν γίνεται μια μαλακία ή όταν έχετε κάποιο πρόβλημα (ειδικά προσωπικό) σκίζεστε να κάνετε κάτι για να το αλλάξετε ή να το διορθώσετε και να προλάβετε καταστάσεις (συνήθως χωρίς αποτέλεσμα). Τώρα πια κλεισμένος μέσα δεν έχω αυτή τη δυνατότητα εκτός από κάποια τηλεφωνική επικοινωνία. Οπότε όταν γίνεται κάτι τέτοιο για λίγες μέρες νοιώθεις χάλια αλλά μετά συνειδητοποιείς οτι δεν έκανες τίποτα γιατι δεν μπορούσες και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οτι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως νόμιζες.
Τώρα έχω κάποιους ενδοιασμούς για το κατα πόσον αυτή η αντιμετώπιση του να γράφεις καταστάσεις στα αρχ**** σου είναι σωστή αλλά ένα είναι σίγουρο: Κάνει τη ζωή μου πολύ πιο εύκολη.

Πραγματικά αυτα τα 2 τελευταία με έχουν ηρεμήσει πάρα πολυ τον τελευταίο καιρό και είναι το μόνο πράγμα που αξίζει στην όλη φάση. Πιστεύω όμως οτι θα τα καταλάβαινα αυτά και χωρίς τη βοήθεια του στρατού.

Για αυτό τις λίγες μέρες που θα κάτσω μέχρι την Τρίτη θα αράξω να πιω καμμια μπυρίτσα με τους φίλους μου, να θύμαμαι τον αθάνατο Bill Hicks(- You know what i think about gay people in the military? Anyone dumb enough to want join the army should be allowed in....) και να ακούσω και πάλι λίγο τη μουσικούλα μου που μου έχει λείψει...

your secrect is safe with everybody.
"Good", I said ,"Because I don't want nobody else to know."
(Note that double-negative.)
Tell me how it feels to like yourself because I don't know.
But I've read a lot about it.

5 Comments:

  • Υποθέτω πως θα γνώρισες και περιοδικά με καυτές γκόμενες και γρήγορα αμάξια, τα οποία αγνοούσες πριν παρουσιαστείς.
    Υποθέτω πως γνώρισες και τύπους που θεωρούσες πως στατιστικά είναι το 0,00001% του πληθυσμού. Και κατάλαβες πως είναι πολύ μεγαλύτερο το ποσοστό. Υποθέτω πως σιχτίρισες την ώρα και την στιγμή που δεν είσαι οπουδήποτε αλλού.
    Αλλα. Υπομονή. Ακόμα και τα αρνητικά είναι χρήσιμα. Λίπασμα. Και το blog μπορεί να είναι βοήθεια. Αν το ήξερα όταν ήμουν μέσα (πρόπερσι) θα την πάλευα καλύτερα. Κουράγιο στρατιώτη...

    By Blogger averel, at 10 Ιουλίου 2005 στις 6:52 μ.μ.  

  • Καλή θητεία φίλε. Εκεί που πας μια χαρά θα είναι. Κι όταν απολυθείς σε 10 μήνες (δεν μπορούσα να περιμένω ο ηλίθιος το 12μηνο...) μετά από μια βδομάδα θα σου φαίνεται σαν ν' απολύθηκες πριν χρόνια...

    By Blogger Harry, at 11 Ιουλίου 2005 στις 2:48 π.μ.  

  • Για σένα ο στρατός θα πρέπει να είναι σαν ένα πρόγραμμα με πολλά μα πολλά bugs. Επειδή δεν υπάρχει αρκέτός χρόνος, μερικά προσπάθησε να τα προσπεράσεις κι άλλα προσπάθησε να τα διαγράψεις (από το μυαλό σου φυσικά). Πάρε τις καλύτερες εμπειρίες σου από το πρόγραμμα και άστο να γα...ται.
    Καλός πολίτης ρε...

    gk

    By Anonymous Ανώνυμος, at 12 Ιουλίου 2005 στις 10:31 π.μ.  

  • hack it!

    By Blogger Παναγιώτης Βρυώνης, at 19 Ιουλίου 2005 στις 9:29 π.μ.  

  • παιδια 1 ειναι η λυση για το στρατο να μη παρουσιαστει κανεις!!!!!!!!!!!ας πανε οσοι γουσταρουν=100 ατομα ελληνες +100 ατομα τουρκοι ,να πλακωθουν κιολας να δω τι θα καταλαβουν!!!!θα γινουν ανδρες ΧΑ!!!!!ουτε εχουν πολεμησει ποτε( ταινια το Οχυρο βλεπε) ,ουτε καν σε αθλημα δεν εχουν παει να δουν τι συμαινει αγωνας,γιατι να παμε,για σκουπανθρωποι και σκοπανθρωποι ,για το κρατος που μας δινει εργασια,για την γη που την εχουν πουλησει!!!ο κλεψας του κλεψαντος!!!!να ηταν 2 μηνες να μαθουμε τα οπλα οκ,και αδειες ολοι με την σειρα !!!!!!!!!!οι 300 καθε μερα με τις γυναικες ηταν!!!!για αυτες δεν θα πολεμησουμε στο φιναλε γιατι να μη τις βλεπουμε????
    στο αλβανικο μετωπο ,η μπουμπουλινα,ξεχναμε???για να μη πω για τις αδικιες που υπαρχουν στο στρατο,προτεινω να οργανωθουμε και να μη παει κανεις ,να συνεχισουμε τις δουλειες μας.δεν μπορουν να μας κανουν τιποτα αν ολοι πουμε οχι σε αυτο τον ανουσιο στρατο!!!!ας κανουμε κατι!!!!!!!!!!!
    imagine+make love not war

    By Anonymous Ανώνυμος, at 30 Απριλίου 2007 στις 5:25 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home