2 μήνες στρατός

Περάσαν ήδη 2 μήνες. 10 ακόμα... Δεν είναι και πολύ τελικά. Τι να πει και ο πατέρας μου πού έκανε σχεδόν 36.

Εκπαίδευση τέλος. Βασική στην Κόρινθο και ειδικότητα στο Γουδί (Officers' School of Research and Informatics....τουλάχιστον θα πιάσει τόπο αν στείλω ποτέ βιογραφικό στο εξωτερικό.) Μιας και έχω 3 μερούλες στο φύλλο πορείας μου είπα να κάνω ένα update εδώ (με προτροπή του Παναγιώτη) πριν φύγω για Ξάνθη (ΣΤΡ 4 ΤΑΞΥΠ) που θα τα ξύνω για τους επόμενους 4 μήνες.

Απολογισμός (και εντυπώσεις μεχρι τώρα):

-8 κιλά χαμένα (...στο καλό και να μας γράφετε)

-Καταπληκτικό μαύρισμα στα χέρια και το πρόσωπο

-Άθλιο μαυρισμα οπουδήποτε αλλού....Έτσι για να καρφώνεσαι κατευθείαν στις παραλίες

-Κατακόρυφη αύξηση κατανάλωσης νικοτίνης
(Διάλογος 2ης μέρας εν ώρα εκπαίδευσης:
ΑΝΘΓΟΣ: Κάντε ένα διάλλειμα τώρα, ανάψτε ένα τσιγάρο..
ΣΕΙΡΑ: Αν δεν καπνίζουμε;
ΑΝΘΓΟΣ: Να το αρχίσετε....
)

-1 σκηνικό με προοπτική σχέσης χαμένο με συμπέρασμα:
-2 φιλίες χαμένες

-Γνωριμίες με άτομα (είτε αξιωματικούς είτε φαντάρους) τα οποία απλά ...ΔΕΝ υπάρχουν... Οι ψυχολόγοι/κοινωνιολόγοι θα έσκιζαν τα πτυχία τους.

-Ο ρατσισμός ζει και βασιλεύει....

-Καμμια μέρα φυλακή/κράτηση/Σ.ΕΞ. μέχρι τώρα...Πολυ κράξιμο όμως. Γιατι όταν οι γονείς σου προσπαθούν να σε μεγαλώσουν με αρχές ξεχνάνε το στρατό. Σεβασμός και προσοχή δεν είναι να κοιτάς τον άλλο στα μάτια οταν συνομιλείτε αλλα μόνο μπροστά σου. Αντίστοιχα όχι να μιλάς ήρεμα αλλα να ουρλιάζεις σαν ηλίθιος (τελικά όλοι οι αξιωματικοί είναι κουφοί;) Γενικά αυτό το φέρσιμο μου βγαίνει δύσκολα καθώς συνήθειες χρόνων δύσκολα σπάνε...

-Χάσιμο χρόνου...Τραγικό χάσιμο χρόνου. Στα 18 μου ίσως είχε κάποιο νόημα. Τώρα πια αφού έχω ζήσει μόνος μου αρκετά χρόνια και έχω βρεθεί σε καταστάσεις όλων των ειδών δεν έχει να μου προσφέρει απολύτως τίποτα.

-Γνώση όλων των λαϊκών σουξέ ..

Τα δύο σημαντικότερα όμως είναι τα εξής:

-Σταρχιδισμός...Μεγάλο πράγμα...Έχω γράψει περισσότερο κόσμο σε αυτούς τους δύο μήνες από οτι τα προηγούμενα 25 χρόνια. Για κάποιον που πάντα σκεφτόταν περισσότερο τους άλλους παρά τον εαυτό του είναι πολύ σημαντικό. Ήδη με βοηθάει να ηρεμήσω αρκετά όταν είμαι έξω...

-Η ζωή συνεχίζεται. Αν είστε όπως εγώ, στην κανονική σας ζωή όταν γίνεται μια μαλακία ή όταν έχετε κάποιο πρόβλημα (ειδικά προσωπικό) σκίζεστε να κάνετε κάτι για να το αλλάξετε ή να το διορθώσετε και να προλάβετε καταστάσεις (συνήθως χωρίς αποτέλεσμα). Τώρα πια κλεισμένος μέσα δεν έχω αυτή τη δυνατότητα εκτός από κάποια τηλεφωνική επικοινωνία. Οπότε όταν γίνεται κάτι τέτοιο για λίγες μέρες νοιώθεις χάλια αλλά μετά συνειδητοποιείς οτι δεν έκανες τίποτα γιατι δεν μπορούσες και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οτι δεν ήρθε το τέλος του κόσμου όπως νόμιζες.
Τώρα έχω κάποιους ενδοιασμούς για το κατα πόσον αυτή η αντιμετώπιση του να γράφεις καταστάσεις στα αρχ**** σου είναι σωστή αλλά ένα είναι σίγουρο: Κάνει τη ζωή μου πολύ πιο εύκολη.

Πραγματικά αυτα τα 2 τελευταία με έχουν ηρεμήσει πάρα πολυ τον τελευταίο καιρό και είναι το μόνο πράγμα που αξίζει στην όλη φάση. Πιστεύω όμως οτι θα τα καταλάβαινα αυτά και χωρίς τη βοήθεια του στρατού.

Για αυτό τις λίγες μέρες που θα κάτσω μέχρι την Τρίτη θα αράξω να πιω καμμια μπυρίτσα με τους φίλους μου, να θύμαμαι τον αθάνατο Bill Hicks(- You know what i think about gay people in the military? Anyone dumb enough to want join the army should be allowed in....) και να ακούσω και πάλι λίγο τη μουσικούλα μου που μου έχει λείψει...

your secrect is safe with everybody.
"Good", I said ,"Because I don't want nobody else to know."
(Note that double-negative.)
Tell me how it feels to like yourself because I don't know.
But I've read a lot about it.